Levenslicht

9 april 1971. Het was donker en drukkend warm. Overdwars lag ik. Langzaam werd ik gewaar dat er iets niet klopte. Iets na achten en ik paste plotsklaps niet langer in de zachte vertrouwde cocon. Mijn hart hamert nog steeds benauwend, de wereld kantelde even. Er werd gesneden in de uterus die mij beschermde, om mij te brengen waar ik zelf niet komen kon. Warmte moest wijken voor wat als een mistral aanvoelde. Het felle licht haalde me uit een diepe slaap. Mijn voeten bengelden en mijn vingers tintelden. Ogen uit het vollemaansgezicht dwaalden door de kamer, waar ze bleven rusten op het nieuwe licht.